خطرات استرس؛ چرا استرس خطرناک است؟ - وبلاگ امین مرقی

به گزارش وبلاگ امین مرقی، خطرات استرس؛ چرا استرس خطرناک است؟ هنگامی که دچار استرس می شوید (خواه مدتی کوتاه، خواه مدتی طولانی) سیستم ایمنی بدن ضعیف می گردد و بدن برای مقابله با این مشکل، هیستامین آزاد می نماید. در صورتی که استرس رفع نگردد، واکنش های آلرژیک بدن سبب بروز کهیر خواهد شد. در این حالت حتی عواملی مانند سرما، گرما، صابون ها و لوسیون ها (که قبلا فرد نسبت به آن ها حساسیت نداشته) نیز ممکن است پوست بدن را تحریک نمایند.

وبلاگ امین مرقی| اگر در دوره ای از زندگی تان استرس مداوم و طولانی مدت را تجربه نموده باشید، به احتمال زیاد متوجه تأثیر آن بر فعالیت ها و سلامت جسمی و روحی تان شده اید. بسیاری از افراد بدون آنکه برای کاهش استرس خود کاری انجام دهند، این دوره را تحمل می نمایند و به پیامد های آن توجهی ندارند.

اگر استرس به موقع کنترل نشود، روزبه روز تشدید خواهد شد و اثرات زیان باری بر بدن خواهد داشت. اگر شما نیز تا به امروز کاری برای کاهش استرس خود ننموده اید، از همین امروز برای درمان آن اقدام کنید.

اگر هر یک از این علائم را دارید، برای درمان استرس اقدام کنید.

اگر کهیر را تجربه نموده باشید، به احتمال زیاد می دانید که این برجستگی های قرمزرنگ خارش دار تا چه اندازه آزاردهنده هستند. کهیر معمولا به دلیل حساسیت بدن به ترکیباتی آلرژی زا به نام هیستامین (Histamine) که در بسیاری از غذا ها وجود دارد ایجاد می شود. اما اگر سابقه آلرژی ندارید و به طور ناگهانی روی پوست تان کهیر ظاهر شد، علت آن می تواند استرس باشد.

هنگامی که دچار استرس می شوید (خواه مدتی کوتاه، خواه مدتی طولانی) سیستم ایمنی بدن ضعیف می شود و بدن برای مقابله با این مشکل، هیستامین آزاد می نماید. در صورتی که استرس رفع نشود، واکنش های آلرژیک بدن سبب بروز کهیر خواهد شد. در این حالت حتی عواملی مانند سرما، گرما، صابون ها و لوسیون ها (که قبلا فرد نسبت به آن ها حساسیت نداشته) نیز ممکن است پوست بدن را تحریک نمایند.

بر اساس مقاله ای که در شماره ماه دسامبر 2007 مجله انجمن علوم روان شناسی منتشر شد، اکنون ثابت شده است که استرس موجب تخریب همه چیز، از لثه تا قلب تان می شود و همچنین شما را در برابر بیماری هایی از سرماخوردگی عادی گرفته تا سرطان آسیب پذیر می سازد. با یاری تحقیقات جدیدی که به صورت بینارشته ای و در زمینه های روان شناسی، پزشکی، علوم عصب شناسی و ژنتیک صورت گرفته است، مکانیسم های بنیادیِ ارتباطی استرس به میزان بالایی اکنون شناخته شده اند.

وقتی که حیوانی خطری را احساس می نماید، سیستمی در بدنش آغاز به فعالیت می نماید: واکنش های زنجیره ای که از نشانه ها آغاز می شود، هورمون های مختلفی را از غده های فوق کلیوی ترشح می نماید که در این میان، مهم تر از همه اِپی نفرین (آدرنالین)، نوراپی نفرین و کورتیزول هستند. تحقیقات نشان داده است که نوراپی نفرین موجب تقویت رابط های یاخته های عصبی می شود تا خاطرات رویداد های عاطفی ما حفظ شوند و احتمالا ما را بیشتر ترغیب نمایند که به فکر وقایع تکان دهنده و دلخراش زندگی مان فرو برویم و احساس استرس داشته باشیم.

این هورمون ها ضربان قلب را سریع تر می نمایند، میزان تنفس را بالا برده و گلوکوز (سوخت سلولی) را در خون افزایش می دهند، در نتیجه واکنش معروف جنگ یا گریز را ایجاد می نمایند.

از آنجایی که این واکنش ها انرژی بسیاری می گیرند، استرس به طور همزمان فرایند های فیزیکی پرهزینه خود را نیز بروز خواهد داد، از جمله اینکه گوارش، فراوری مثل، رشد فیزیکی و بعضی جنبه های دستگاه ایمنی از فعالیت می افتند یا از میزان فعالیت شان کاسته می شود.

وقتی موارد واکنش جنگ یا گریز گهگاهی است و تهدیدات زودگذر هستند، ترموستاتِ استرسِ بدن خود را مطابق با فرایند آن تعدیل و سازگار می نماید. روده به سر کار گوارش خود بازمی شود، اندام های جنسی دوباره به کار فراوری مثل می افتند و دستگاه ایمنی بدن دوباره به مقابله با آلودگی ها و عفونت ها مشغول می شود.

به گفته این مقاله، شواهد فزاینده نشان می دهند که حساسیت ما به استرس به عنوان افراد بالغ قبلا و در نوزادی کوک و تنظیم شده است. مخصوصا میزان استرسی که در اوایل زندگی یک ارگانیسم تجربه می شود، آن را به همان میزان معین در برابر ناملایمات حساس می سازد. میزان بالایی از استرس در اوایل زندگی می تواند منجر به حساسیت بیش از حد نسبت به استرس های زندگی آینده فرد و همچنین افسردگی در عظیمسالی شود. این امر احتمالا ناشی از این است که حیوانات در شرایط نامساعدِ مداومی عظیم می شوند (به عنوان نمونهُ در شرایطی با کشمکش و خشونت بالا و کمبود مواد غذایی). به همین خاطر آن ها همین شرایط را برای آینده نزدیک خود نیز می توانند انتظار داشته باشند و اندام آن ها خود را با این شرایط فورا تطبیق می دهد.

تحقیقات نشان می دهد بعضی افراد و همچنین بعضی حیوانات، بیشتر مستعد استرس هستند. پژوهشی در سال 2007 نشان داده است موش هایی که بیش از همه استرس دارند، پروتئین خاصی را بیشتر از بقیه در بدن خود فراوری می نمایند که ظاهرا همین پروتئین موجب بروز واکنش زیاد از حد از جانب آن ها می شود.

علاوه بر امراض قلبی، اختلال استرس پس از سانحه و افسردگی، بیماری هایی بسیار متنوع دیگری نیز از جمله مسائل روده ای، بیماری های لثه، نقص عملکرد نعوظ، مسائل رشدی و حتی سرطان به استرس مزمن مربوط دانسته می شود. پژوهشی دیگر نشان داده است افرادی که میزان بالایی از استرس را در حین کار خود تجربه می نمایند، بیش از دیگران با خطر ابتلا به دیابت نوع دوم روبرو اند. تحقیقات جدید هم مؤید این است که هورمون استرس می تواند منجر به اختلالات پوستی مانند سوریازیس و اگزما شود. استرسِ همیشگی موجب افزایش هورمون استرس می شود که ثابت شده است رشد سلول ها و غده های مستعد سرطانی شدن را تسریع می نماید. همچنین هورمون استرس، مقاومت بدن را در برابر ویروس HIV و ویروس های سرطان زا نظیر ویروس پاپیلوم انسانی (Human Papilloma virus) (پیش ماده و عامل سرطان دهانه رحم در زنان) کاهش می دهند.

رابرت ساپولسکی، عصب شناس غدد درون ریز در دانشگاه استنفورد، که به مطالعه استرس در دسته های میمون های بابون پرداخته است، می گوید در بعضی نخستی ها از جمله انسان ها، امنیت نسبی در برابر شکارچیان و میزان زیاد اوقات راحتی و فراغت موجب شده این مکانیسم های مفیدِ مقابله بیولوژیکی به منبعی از فراوری رنج و بیماری های آزاردهنده تبدیل شود.