آخرین سکانس جنگ ویتنام - وبلاگ امین مرقی

به گزارش وبلاگ امین مرقی، ایالات متحده آمریکا در آن سال ها خود را ملزم به جلوگیری از بسط نفوذ کمونیسم در هر گوشه از دنیا می دانست، اما ویتنام آن چیزی نبود که باب دندان سیاستمداران آمریکایی باشد.

وقتی در پانزدهم فوریه 1964 میلادی، لیندون جانسون، رویه کج دار و مریز روسای جمهوری پیش از خود را در مواجهه با درگیری های جنوب شرقی آسیا زیر پا گذاشت و به صدور دستور اعزام نیرو های تازه و زیاد به ویتنام اقدام کرد، احتمالا نمی دانست با این حکم آمریکا را در عمیق ترین باتلاقی که از اعلام استقلال در جولای 1776 با آن روبه رو شده است، فرو خواهد برد.

تا پیش از این، خصوصا در زمان جان اف کندی، ارتش ایالات متحده به حضور مستشاری و تا حدودی سمبیلک در ویتنام جنوبی بسنده می کرد، زیرا قصد این بود که شمالی ها از اعمال فشار بر ویتنام جنوبی دست برداشته و پیگیر الحاق دو کشور و برگزاری انتخابات آزاد نشوند.

درواقع این همان آشی بود که فرانسوی ها پس از سال ها استعمار کشور های آسیای جنوب شرقی برای مردم این منطقه پخته بودند و با اینکه طی نبرد سرنوشت ساز دین بین فو در سال 1954 دست شان برای همواره از ویتنام کوتاه شد، اما با گذاشتن استخوان لای زخم و حمایت از انقلابیون غربگرا در ویتنام جنوبی (در مقابل انقلابیون کمونیست ویتنام شمالی) زمینه تقسیم کشور به دو بخش شمالی و جنوبی را فراهم آوردند.

قید ماده لزوم الحاق بخش های شمالی و جنوبی ویتنام در کنفرانس صلح ژنو که بلافاصله بعد از اعلام استقلال و تشکیل کشور های ویتنام، کامبوج و لائوس برگزار گردید، هیچ گاه دولت غربگرای حاکم بر ویتنام جنوبی را ملزم به پذیرش برگزاری رفراندوم سراسری در دو بخش شمالی و جنوبی نکرد و همین زمینه ساز اختلافات بعدی بین همرزمان سابق و رقیبان فعلی شد.

انبار باروت در جنوب شرقی آسیا

ایالات متحده آمریکا در آن سال ها خود را ملزم به جلوگیری از بسط نفوذ کمونیسم در هر گوشه از دنیا می دانست، اما ویتنام آن چیزی نبود که باب دندان سیاستمداران آمریکایی باشد. درواقع به نظر می رسد تنها بهانه ای که باعث شد واشنگتن خود را درگیر کند حس رقابت با دشمن دیرینه یعنی اتحاد جماهیر شوروی و خلق بدیلی، چون کوبا در نزدیکی مرز های آن بود.

در این میان بهره گیری سیاستمداران ویتنام جنوبی از مستشاران فرانسوی -یعنی اشغالگران و استعمارگران سابق- در امر ضبط و ربط امور کشور، خون برادران شمالی که ایدئولوژی کمونیسم را برای اداره مردم خود برگزیده بودند، شدیدا به جوش آورد و باعث شد کار از لفاظی های گاه و بیگاه سیاسی به درگیری های مرزی کشیده گردد.

از آن سو بی تمایلی فرانسه برای دخالت بیشتر موجب شده بود کم کم پای آمریکایی ها به این سرزمین باز گردد تا جایی که بالاخره طی مدت 10 سال ویتنام جنوبی رسما در ردیف کشور های تحت الحمایه واشنگتن نهاده شد.

در سال 1964 میلادی به خاطر افزایش تعداد نظامیان آمریکایی در ویتنام جنوبی به 16 هزار نفر - تحت عنوان اسم مستشار- آسیای جنوب شرقی به یک انبار باروت تبدیل شده بود و تنها یک جرقه کافی بود تا کل منطقه را به هوا بفرستد.

گریز خفت بار از روی بام سفارت

وقوع یک درگیری کوچک بین قایق های توپ دار ویتنام شمالی و ناوگان ایالات متحده در خلیج تونکین، واقع در دریای چین، همان جرقه بود. واشنگتن به بهانه هدف قرارگرفتن نظامیان این کشور در ویتنام جنوبی بلافاصله طرح اعزام نیرو و سلاح بیشتر به منطقه را عملیاتی کرد و ظرف سه سال تعداد سربازان آمریکایی حاضر در ویتنام از 16 هزار به 600 هزار نفر افزایش یافت.

نتیجه این لشکرکشی شروع جنگی تمام عیار بین ویتنام شمالی و جنوبی با مشارکت مستقیم آمریکا بود که 10 سال طول کشید و طی آن ارتش ایالات متحده با انجام صد ها هزار حمله هوایی به بهانه سرکوب ویت کنگ ها، انقلابیون کمونیست، میلیون ها تن مواد منفجره را بر سر ساکنان ویتنام شمالی فرو ریخت.

جنگی که عاقبت هیچ آورده ای جز تلفات بسیار و سرشکستگی ناشی از هزیمت های پی درپی نظامی برای آمریکا به ارمغان نداشت و افکار عمومی ساکنان ایالات متحده را بر ضد سیاستمداران این کشور شوراند. درنهایت 45 سال پیش در چنین روزی، برابر سی ام آوریل 1975 میلادی، شهر سایگون پایتخت ویتنام جنوبی، به تصرف ویت کنگ ها درآمد و با فرار آخرین دسته سربازان آمریکایی از روی بام سفارت این کشور در سایگون (به یاری بالگرد) جنگ ویتنام به خاتمه رسید.